Słodycze i Łakocie

Postanowiłam sobie, że dziś nie będzie o dzieciach, ale jest jedna sprawa, która ostatnio zaprząta moje myśli. Będąc w ciąży obiecałam sobie, że moja córka będzie miała ok. 5 zabawek do dyspozycji. I przez to będzie potrafiła się bawić. Teraz skończyła dwa latka, a nasze mieszkanie z powodzeniem może zawalczyć o status całkiem niezłego sklepu z asortymentem dla dzieci. Zabawki są dosłownie wszędzie. Na początku, jako dobra organizatorka życia rodzinnego próbowałam z tym walczyć. Zakupiłam różne pudła i pudełka do ich segregacji, podzieliłam na trzy kategorie: pierwsza - zabawki, którymi już się nie bawi (wyjechały do dziadków - dzięki Bogu mają dom i strych), druga - zabawki, którymi na razie się nie bawi, zostały schowane, na okres paru m-cy, a potem powrócą, trzecia - zabawki, które są w codziennym obiegu. Ale i tak pomimo dobrego założenia, że jest się w stanie nad nimi zapanować, chyba wygrywają każdą rundę. Na fali zabaw są teraz wszystkie, które naśladują nas dorosłych. Mamy, wi

Miało być słodko, wyjdzie gorzko. Ostatnio czuję, że prześladuje mnie jakiś pech, nie wiem czy to ma związek z lustrem, które ostatnio rozbiłam ;) czy może z jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności, gdzie prawie wszystko nie wychodzi tak, jakbym chciała. Mówi się przecież, że nieszczęścia nie chodzą parami, tylko stadami. Jest w psychologii taki syndrom zamkniętych drzwi, czyli poczucia, że tu gdzie jesteśmy teraz, zostaniemy. Przekraczając pewien wiek, zdajemy sobie sprawę, że nie wszystko jest już możliwe, że pewne marzenia pozostaną w sferze marzeń, a my nie będziemy skoczkiem spadochronowym, tylko zostaniemy tym, kim jesteśmy teraz. Pewne role, żony, matki, męża, ojca, zaczynają nas uwierać i tęsknimy za chwilami tylko dla siebie. Ja tęsknię za poczuciem wolności, za szalonymi nocami, które kończyły się nad ranem, za wdychaniem powietrza, które rozpływało się po całym ciele, a ja czułam, że nic nie muszę. Myślę, że to, co najbardziej boli, to właśnie utrata takich chwil. Ki

Któż z nas nie lubi niespodzianek. Oczywiście mam na myśli tylko te miłe. Życie dziecka praktycznie całe jest złożone z niespodzianek, to w jaki sposób odkrywa świat, poznaje nowe rzeczy, zachodzące zjawiska i robi to w nieustannym zachwycie. Moja córka ma teraz okres na zębową wróżkę - podpatrzyła w swojej ukochanej bajce o małej śwince. Uwielbia dawać wieczorem pod poduszkę jakiś drobiazg (zamiast zębów - bo te jeszcze ma w komplecie) np. kasztana i jak tylko rano otworzy oczy, to zerka pod poduszkę, w nadziei na mały prezent. Jeśli coś znajdzie jest zachwycona. Niesamowita jest ta wiara dzieci w to, ze świat jest dobry i przyjazny. A wszystko, co je otacza, to niekończąca się kraina do odkrywania. My dorośli lubimy inne niespodzianki, zazwyczaj są to prezenty dane nam z okazji urodzin. Nie wierzymy w księcia na białym koniu, w Mikołaja, a co dopiero w "zębową wróżkę". Nie zachwycamy się już zachodem słońca, albo tęczą chyba, że jakiś znajomy umieści to na zdjęciu na fb -